Het is de laatste avond in Odessa, in Oekraïne. We vieren onze kwalificatie voor het EK van volgend jaar. En ook de verjaardag van Maret. Een enorm groot feest wordt het niet. Want na een lange periode met het Nederlands team loop je op je tandvlees. Veel energie om nog een hele avond flink feest te vieren is er niet meer. Na twee glazen Oekraïense champagne lig ik al bijna onder de tafel.
Het einde van de zomer vind ik altijd een rare periode. Je werkt zeer intensief met elkaar naar het laatste, en vaak belangrijkste toernooi toe. Maar als de laatste bal is geslagen is het ineens voorbij. Je team is de dag erna je team al niet meer. Want onze clubs staan om ons te springen, wachten ongeduldig op onze komst. Zij zijn vaak al weken met de voorbereiding op het nieuwe seizoen bezig. En de beste speelster(s) willen ze er zo snel mogelijk bij hebben. In een paar dagen moet ik omschakelen. Zo sta ik ineens niet meer in een oranje, maar in een rood shirt. Niet meer met nummer elf op de borst, maar met nummer veertien. Niet alleen maar Nederlanders om me heen, maar speelsters uit allerlei andere landen. Persoonlijk vind ik dat iedere keer weer heel bijzonder. Het ontmoeten van nieuwe mensen, het kennis maken met een ander land en cultuur, het leren van een nieuwe taal. Het is niet voor iedereen weggelegd en ik voel me bevoorrecht dat ik dat mee mag maken.
Vorige week maandag zijn we ’s avonds op Schiphol geland. Kim vloog op woensdag alweer als eerste naar haar club. Het is echt een race tegen de klok. Eerst alle kleren wassen en op tijd droog zien te krijgen. Een flinke klus. Zeker als je geen droger hebt en maar één wasrekje! Vervolgens pak ik de eerste tas met alle kleren voor de winter in. Maar weet ik veel hoe koud het gaat worden in Baku?! Het is nog een heel gepuzzel om te kijken wat wel en wat niet in de tas kan. En vooral past. Zeker met een limiet van een kilootje of twintig. Daarna komt tas twee. Met etenswaren en andere benodigdheden. Crackers, pindakaas, appelstroop, soep, koffie, stroopwafels en ga zo maar door. Want dat hebben ze niet in Azerbeidzjan. Gelukkig komt er straks nog bezoek tijdens het seizoen. Zij krijgen dan hele lijsten toegestuurd met alles wat ik alsnog vergeten ben.
Enfin, zonder een plan de campagne is de chaos compleet en zou ik bijna mijn visum voor Azerbeidzjan vergeten. Gelukkig zit dat plakplaatje al in mijn paspoort. Ik denk dat ik mijn laatste avond in Nederland ga vieren met een fles prosecco en een appeltaartje van de Appie. Het einde van een mooie sportzomer en het begin van een nieuw Azerbeidzjaans avontuur. Proost!
