De Braziliaanse vrouwen hebben zaterdagavond voor een grote sensatie gezorgd door de Olympische titel met succes te verdedigen. In de finale werd de huizenhoge favoriet Verenigde Staten met 3-1 verslagen.
De Braziliaanse ploeg is daarmee pas het derde team ooit dat de Olympische titel prolongeerde. Dat lukte alleen de Sovjet-Unie (1968 en 1972) en Cuba eerder. Laatstgenoemde ploeg won zelfs drie keer op rij: 1992, 1996 en 2000.
Dat Brazilië dat kunststukje juist nu uithaalde, was weinig anders dan een mirakel. Ten eerste was de Amerikaanse ploeg voor het toernooi al de grote favoriet en maakte de ploeg van Hugh McCutcheon dat tot aan de finale ook meer dan waar. Slechts twee sets verloor de ploeg tot zaterdag, waarvan eentje aan Brazilië. Die ploeg beleefde juist een dramatische poulefase en was pas na de laatste wedstrijd zeker van plaatsing voor de kwartfinales. Daarin stond de ploeg van Zé Roberto in de vijfde en beslissende set maar liefst zes keer op de rand van uitschakeling. Maar na de 21-19 ontsnapping kreeg de ploeg de geest. In de halve finale werd Japan makkelijk verslagen.
In de finale leek het aanvankelijk echter goed mis te gaan. De Verenigde Staten heerste op alle fronten en met 25-11 leed Brazilië volgens de internationale volleybalbond een historische setnederlaag. Maar de veerkracht van de Zuid-Amerikaanse vrouwen bleek enorm. Vanaf het begin van de tweede set was Brazilië de betere ploeg. De Amerikaanse blokkering bleek opeens zo lek als een mandje, verdedigend werden nauwelijks ballen gepakt terwijl Brazilië juist als een dolle begon te stofzuigen. En met vier volop scorende speelsters, Jacqueline, Fabiana, Fernanda en Sheilla, kon spelverdeelster Fernanda Ferreira de ballen altijd kwijt.
Juist dat bleek nu het probleem van de Verenigde Staten, geroemd om hun brede selectie. Veterane Logan Tom bleef nog wel overeind maar in de tweede set moest McCutcheon al snel Megan Hodge brengen voor Jordan Larson. Laatstgenoemde was tot aan de finale in meerdere wedstrijden uitblinker geweest maar de jonge passer/loper kon het in de finale niet meer laten zien. Overigens deed de al net zo jonge Hodge het niet veel beter zodat Larson in de vierde set nog weer terug kwam. Het mocht niet baten want vooral ook de luid bejubelde diagonaal Destinee Hooker kwam er niet echt aan te pas. Hoewel McCutcheon rustig leek te blijven, verrieden zijn woorden in een time-out begin vierde set wanhoop: “We weten wat we kunnen, we hebben het elke dag van het jaar laten zien, dus moeten we dat ook op deze dag doen, meer niet.” Het hielp niet. De eerste nederlaag die er een beetje toe deed was meteen op het slechtst denkbare moment: in de Olympische finale.
McCutcheon, die de mannen van de VS vier jaar geleden naar de Olympische titel leidde, kon zich dus niet naast zijn Braziliaanse collega Zé Roberto nestelen. Die won zowel met de mannen (1992) als de vrouwen de Olympische titel: 2008 en nu dus ook 2012.
