Frisse, koele lucht. Voor het eerst sinds lange tijd adem ik dat weer in, op het moment dat we zondagavond in Krakow landen. Ik ben weer terug in Polen. Twee jaar speelde ik in dit land en het voelt gelijk weer als vanouds.
Grappig dat ik elke keer weer verknocht raak aan de plek waar ik geleefd heb. Geen tijd voor die sentimenten nu. We zijn op zondag met maar 1 doelstelling naar Dabrowa gevlogen; ons plaatsen voor de volgende ronde van de Champions League. Bij winst zijn we definitief door naar de tweede ronde. Maar er liggen nog wel wat gevaren op de loer. Ons hotel staat naast de shopping mall. Dat is aan de ene kant prettig, omdat je dan een beetje afleiding hebt. Aan de andere kant moet je er voor waken dat je niet je hoofd in diezelfde shopping mall laat liggen. De wedstrijd starten we in ieder geval vol goede moed. De eerste twee sets vegen we het Poolse team van het veld. Daarna begint de ellende. Liggen er toch nog wat hoofden ergens bij de kassa?? Want in de derde set spelen we ongeconcentreerd, onnauwkeurig en slordig. Het gevolg is dat de Polen weer opkrabbelen en ons verpletteren. Door ons slechte spel laten we ze terug komen in hun ritme. En dat moet juist niet! Zodra je je tegenstander bij de strot hebt moet je knijpen totdat de laatste druppel bloed eruit is! Doe je dat niet, dan eindigt de wedstrijd zoals dinsdag. We verliezen met 3-2 en moeten met een enorme kater terug naar Baku. Daar zijn de komende vier (competitie)wedstrijden minstens net zo zwaar. En zeker net zo belangrijk.
Ik baal enorm van deze nederlaag. Er is geen enkel excuus, en zo wil je niet vernederd worden. Bah! Dit wil ik heel graag snel goed maken! De frisse, Poolse lucht van de afgelopen dagen verandert straks, als ik in Baku uit het vliegtuig stap, weer in warme, dampende walmen uit ronkende uitlaatkleppen van de duizenden auto’s. En daarbij heb ik nu ook nog eens een hele vieze nasmaak…
Caroline Wensink
