Ik geloofde nooit dat de wereld op vrijdag 21 december 2012 zou vergaan. Toch verloopt die dag, mijn laatste dag voor de kerstvakantie, uitermate vreemd. Even denk ik; zal dit dan misschien toch het einde van de wereld zijn? Stiekem baal ik ook al enorm dat ik dan het loodje zou gaan leggen in Baku. Maar dat terzijde. Iedereen verheugt zich enorm op het feit dat we na deze laatste wedstrijd van dit jaar naar huis mogen. Maar die wedstrijd zal nooit worden gespeeld!
Een kleine greep uit de rare gebeurtenissen van die dag. Voor onze ochtendtraining lopen er allerlei militairen rond in onze hal. Die had ik nog nooit eerder gezien. Daarna zie ik meerdere honden rondsnuffelen. Ook die honden waren me nog niet eerder opgevallen. Het zal wel, denk ik. De ochtendtraining verloopt verder zonder problemen, dus niets om me verder druk om te maken. Maar na onze ochtendsessie krijgen we te horen dat er die dag geen lunch is in onze kantine. Waarom niet? Omdat de sporthal dan stinkt, is het antwoord. Nou, het stinkt wel vaker in Baku dacht ik nog.
Mopperend gaan we terug naar de kleedkamer. Daar wordt ineens ons handdoekenrek weggehaald. Nee, die handdoeken staan niet mooi in de kleedkamer en ze stinken ook. Behalve de handdoeken moeten ook alle zichtbare voorwerpen snel opgeborgen worden in onze kluisjes. Schoenen, kniebeschermers; lelijk joh in een volleybalkleedkamer. Dat kan inderdaad echt niet
!We willen afdruipen naar het hotel, om daar te gaan rusten. Nee, dat kan natuurlijk niet. Het hotel is net dicht gegaan. Oh ja, we kunnen dus niet rusten en niet eten vlak voor onze wedstrijd…
Echt rustig word je daar niet van. We beginnen ons toch wat zorgen te maken. Deze wedstrijd moeten we met 3-0 winnen, zo heeft de clubleiding laten weten. Maar natuurlijk, en dan zo’n voorbereiding. Zonder eten, zonder rust, zonder therapie. Plotseling komt iemand met een halve oplossing; we kunnen wel lunchen, in een restaurantje verderop. Hoewel alle straten rond de hal zijn afgesloten mag ons busje er toch snel door. Niet veel later zitten we aan tafel.
Tijdens die lunch vallen we bijna van onze stoel. Alle wedstrijden van die dag worden afgelast!Dan komt eindelijk de aap uit de mouw. De president van Azerbeidzjan, Ilham Aliyev, komt een bezoek brengen aan onze sporthal. Vandaar dus alle paniek, hectiek en onduidelijkheden. Natuurlijk begrijp ik dat dit een geweldig moment is voor de mensen die in de sporthal werken, maar voor nuchtere Hollanders is dit een onbegrijpelijke dag.
Geen wedstrijd dus, de wereld niet vergaan, en ongelofelijk blij stap ik de volgende ochtend in het vliegtuig naar Nederland. Om kerst te vieren en om even tot rust te komen. In een (over)georganiseerd land vol (vervelende) regels. Maar wat kun je dat ineens enorm waarderen. Op welke datum de wereld nu zal vergaan, daarvan heb ik geen idee. Maar dan wil ik in ieder geval graag in Nederland zijn!
Caroline Wensink
